| Nu teleurgesteld, maar straks voldaan
Je vraagt je oprecht af of iemand zijn verstand in het kleedlokaal heeft achtergelaten als je met een 4–0 voorsprong in discussie gaat met de scheidsrechter nadat hij je één minuut geleden een gele kaart heeft voorgehouden wegens commentaar op de leiding. En jawel hoor, Niels Cremers is de beroerdste niet en geeft Dani Jansen zijn tweede gele kaart.
Even lijkt het weer een wedstrijd te worden, zeker als Bram Sluijsmans bij een 4–2 tussenstand twee kanonskogels op doelman Jimmy Vriezelaar afvuurt die hij ternauwernood kan pareren.
En zo strandt ons eerste elftal in de play offs, die nauwelijks zijn begonnen. Tijdens de autorit naar huis luister ik naar een gesprek op Radio1 tussen podcaster Abbie Boutkabout en dichter Johan Bruyneel. Het zorgt ervoor dat de teleurstelling over het mislopen van het uitduel tegen VV Bruheze wegspoelt en de blik gericht kan worden op de volgende wedstrijd.
Ons eerste elftal mag met zomerreces, maar dat geldt niet voor alle elftallen. Zo komt VV Spaubeek 4 nog in actie, bindt ons 35+ 1-team nog één keer de veters vast, maar waar we écht naar uitkijken is de bekerfinale die onze JO15-2 speelt tegen hun leeftijdsgenoten van Vorstenbossche Boys.
Dat zou wat zijn geweest: op zaterdagmorgen naar Uden en één dag later naar het 30 kilometer verderop gelegen Helmond-Brouwhuis. Maar ach, afgelopen seizoen haalden de Helmonders óók de nacompetitie, dus we mogen niet uitsluiten dat we deze tegenstander in de toekomst nog eens ontmoeten.
Zaterdagochtend, 07.15 uur. Tijd om op te staan, aan te kleden en verse broodjes te halen bij Bakkerij Van den Bongard om vervolgens te ontbijten, al bladerend door het ochtendblad. Maar niet vandaag. Max en Lisa hebben hun deuren nog niet geopend terwijl de boterhammen al zijn gesmeerd.
Het is vroeg opstaan vandaag voor iedereen. Dat geldt zeker voor de spelers van onze JO15-2. Zij worden even voor 08.00 uur verwacht aan de voorzijde van de Brede Maatschappelijke Voorziening om in te stappen in de spelersbus die hen naar Uden zal brengen.
Het zijn dagen die we als vereniging zelden of nooit meemaken. Nou ja, vraag dat maar eens aan Bjorn Claassens, Nic Swelsen, Martin Slegers of Pascal van der Ben. Want zij haalden afgelopen week onvergetelijke herinneringen op over hun finale, in 1990. En zij kunnen het beamen: finales die win je maar beter!
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want voor de spelers en Liv is het hoogstwaarschijnlijk hun meest belangrijke wedstrijd uit hun nog jonge voetbalcarrière. En hoe houd je de spanning draaglijk? En wat te denken van de (jonge) trainersstaf? Hoe houden zij het hoofd koel?
Eerst maar eens iedereen verzamelen. Terwijl iedereen in de bus zit stapt Liv van haar fiets, zet deze op slot, kijkt op haar telefoon en zegt doodleuk dat ze nog twee minuten speling heeft.
Als om 08.00 uur de bus vertrekt is de stemming opperbest. Op weg naar een mooi avontuur in Noord-Brabant. Niet alleen, maar samen met Ralf. Want ook voor hem moet het mooi zijn om hopelijk straks iets tastbaars over te houden aan al die uren die hij in de jeugdafdeling stopt.
De route naar Uden loopt niet over de A2. Want als we bij Knooppunt ‘Het Vonderen’ aankomen is deze afgesloten en slaan we rechtsaf, richting Venlo. En na Venlo gaat het al behoorlijk richting Nijmegen, als de afslag Haps, Mill en Oeffelt opduikt. We verlaten de A73 en nemen de N264 richting Uden.
Via Sint Hubert en Vliegbasis Volkel bereiken we ruim op tijd Sportpark ‘Parkzicht’ waar we in de kantine genieten van een kopje koffie en een Brabants worstenbroodje.
Om ons heen is het een drukte van belang met allerlei jeugdteams die zich voorbereiden op hun bekerfinale. Want naast onze eigen JO15-2 spelen nog tal van andere clubs hun bekerfinale. Zo loopt er iemand in een trainingspak van VV Daalhof voorbij en hebben we ook al het groen en wit van SHH zien passeren.
Maar de klok geeft 10.30 uur aan en UDI ’19 TV heeft weinig nieuws te melden, dus spoeden we ons naar het hoofdveld. Want dat is de plaats van handeling van de finalewedstrijd.
Ondertussen zijn de Spaubeekse spelers al drukdoende zich op te warmen en ook tegenstander Vorstenbossche Boys stoomt zich klaar voor de eindstrijd.
Omdat de Brabanders thuisspelen, treedt VV Spaubeek eenmalig in het blauw en wit aan. Maar rondom het veld overheerst het geel en zwart. De hoofdtribune wordt in bezit genomen door de supporters van VV Spaubeek terwijl Vorstenbossche Boys de overzijde inneemt. En die supporters zijn talrijk. Niet gek natuurlijk, want Vorstenbosch ligt nauwelijks 10 kilometer buiten Uden.
Om 11.00 uur zet scheidsrechter Wout Schaeffers de wedstrijd in gang en trekt Vorstenbossche Boys het laken naar zich toe. De tegenstander speelt met een doelman die klein van stuk is, maar dat geldt niet voor de centrale verdedigers die voor zijn neus staan.
Die controletorens zorgen ervoor dat het heel moeilijk is om tot kansen te komen waardoor de wedstrijd zich voornamelijk op Spaubeekse helft afspeelt.
Het zijn vooral Luuk van Deursen en Cas Muijtjens die de bal hebben en via Finn Pelzer en Yousef Wazzan proberen de bal bij Keanu Lemmens en Mark Bundu te krijgen.
Maar ook dat is lastig, want naast twee stevige verdedigers staat ook de aanvoerder van Vorstenbossche Boys zijn mannetje op het middenveld.
Al bij al speelt VV Spaubeek een moeilijke wedstrijd en als aan de linkerkant een Brabantse speler voorbij zijn tegenstander glipt ontstaat een eerste gevaarlijke situatie voor het doel van Ryan van Reeken.
En dan moet je een beetje geluk in de afwerking hebben. Juist vandaag zit het even tegen, want de bal verdwijnt via de binnenkant van de verste paal in doel: 1–0 .
Na de opgelopen achterstand proberen de voor deze gelegenheid in het blauw en wit spelende bezoekers meteen iets terug te doen. Aan de rechterkant probeert Sebas Hendrix zijn tegenstander uit te spelen, maar moet het fysiek afleggen.
Op meer posities heeft VV Spaubeek het moeilijk tegen de fysiek sterkere tegenstander. En als je een fysiek overwicht hebt, dan voetbal de veel makkelijker en de thuisspelende Brabanders krijgen enkele mooie kansen om een tweede doelpunt te scoren.
Tegen het einde van de eerste helft drukt Vorstenbossche Boys het overwicht in een tweede doelpunt uit en dat zorgt tot groot enthousiasme onder de meegereisde fans.
Het rustsignaal komt als geroepen voor Max Leunissen en zijn spelers. Even bijkomen en een nieuw plan smeden om zichzelf terug in de wedstrijd te knokken.
In de rust wisselt de technische staf enkele spelers van positie, maar het blijft heel moeilijk voetballen tegen de sterkere tegenstander.
Toch lukt het de tegenstander terug te dringen en enkele corners af te dwingen. Het is zaak de doelman te testen en juist als Finn Pelzer een strak schot op zijn doel afvuurt schudt de doelman de redding van zijn leven uit zijn mouw en tikt de bal uit de benedenhoek.
Maar het Spaubeekse offensief wordt in de kiem gesmoord als het uit een snedige counter ineens 3–0 wordt.
Het laat de hoop op bekerwinst enigszins vervliegen want niets lijkt erop dat Vorstenbossche Boys dit nog gaat weggeven. Ze geven achteraan weinig weg, beschikken over een prima spelmaker en snelheid op de flanken. Maar ze zijn vooral sterker. Fysiek, maar daardoor ook voetballend.
Alles gaan ineens véél makkelijker. Een corner wordt tegen de touwen gekopt, een plaatsbal verdwijnt buiten het bereik van Ryan in doel en er vallen nóg twee doelpunten.
Het is wachten op het eindsignaal, want een steeds verder oplopende score, daarop zit niemand te wachten.
Na het laatste fluitsignaal rennen de spelers van Vorstenbossche Boys naar de supporters aan de overkant, terwijl de Spaubeekse spelers troost zoeken in de eigen dug-out. De bekerdroom spat bruusk uiteen, geen beker die in de prijzenkast kan worden bijgezet.
De meegereisde supporters overladen de spelers met een daverend applaus en dat moet de spelers doen beseffen hoe groot de waardering is voor een prachtig seizoen.
Nou ja, de teleurstelling van het verliezen van de bekerfinale blijft natuurlijk nog even overheersen. Het is ontroerend te zien hoe veel verdriet het Pim Leunissen doet en hoe ontzettend teleurgesteld Keanu Lemmens is. Cas Muijtjens vindt niet de juiste woorden die het verlies verklaren. Maar ook Ryan van Reeken beseft amper wat er de afgelopen 70 minuten is gebeurd.
En natuurlijk, de stuurlui die het hele seizoen aan de wal hebben gestaan halen nu hun gelijk. Maar ga er maar eens aanstaan: de staf heeft het hele seizoen twee JO15’s getraind en gecoacht in een seizoen dat doorspekt was met ‘Engelse weken’.
En dan met VV Spaubeek JO15-2 het kampioenschap op een haar na missen en de bekerfinale halen, iets wat al 34 seizoenen niet meer is gebeurd.
Maar veel tijd voor overpeinzingen is er niet, want de spelers moeten zich volgens protocol melden op het terras waar alle deelnemers worden gehuldigd. De beker gaat naar Vorstenbossche Boys, maar staf en spelers krijgen wel een medaille omgehangen waarna een groepsfoto wordt gemaakt.
Daar staat niet iedereen even uitbundig op en dat moet ook niet. Nu baalt ja, maar in de zomervakantie, als je misschien in Zuid-Europa aan het zwembad ligt, komt het besef dat het een mooi seizoen was met een medaille die je over tien jaar nog vol trots uit je lade kunt trekken.
Een verwikkende douche spoelt de grootste kater weg, want bij de meesten is de lach teruggekeerd. Sebas Hendrix en Ryan van Reeken lopen in hun VV Spaubeek-trainingspak met de tas om hun nek het sportpark af richting de spelersbus, nog beduusd na de fikse nederlaag.
Voor hen wacht de spelersbus, wij stappen in onze auto. De A2 is in noordelijke richting afgesloten, maar niet richting het zuiden. Via de N264 en A50 nemen we op Knooppunt Batadorp de A2. Ondertussen nemen we de staat van het Spaubeekse voetbal door. Welke spelers van deze JO15 gaat uiteindelijk de senioren bereiken? En hoe gaat het nu verder met het op handen zijnde damesteam? Gaat ons eerste elftal volgend jaar opnieuw de nacompetitie halen?
Binnen nu en een seizoen kunnen we daarop een antwoord geven. Nu rest ons niet veel anders dan even afstand te nemen van het voetbal en 14 juni tijdens het Funtoernooi goed af te sluiten.
